ਕਿਸੇ ਨੇ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਮੈਨੂੰ
ਕਿਸੇ ਨੇ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਮੈਨੂੰ
ਜਦ ਵਿਹੜੇ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ
ਸਮਿੰਟ ਦਾ ਸੰਜੋਅ ਪਾਇਆ ਗਿਆ
ਮੈਂ ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ
ਠੋਸ ਨੀਂਹ ਲਈ
ਜਰੂਰੀ ਹੈ ਓਹਦਾ ਮਰਨਾ,
ਪਰ ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ
ਇਕ ਇਕ ਕਰ
ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਮਰਦੇ ਹੋਏ।
ਉਹ ਦਿਨ ਤੋਂ
ਮਖਿਆਲ ਨੇ ਵੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ
ਮੇਰੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਬਹਿਣਾ ਉੱਠਣਾ
ਚਿੜੀਆਂ ਨੇ ਵੀ ਮੂੰਹ ਫੇਰ ਲਿਆ ਮੈਥੋਂ
ਮੀਂਹ ਤੇ ਹਵਾ ਵੀ
ਹੱਸਦੀ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ।
ਹੁਣ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਸਿਰਫ ਸੰਨਾਟਾ
ਧੁੱਪ ਸੇਕਣ ਆਉਂਦਾ ਹੈ
ਤੇ ਇਹਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਨੀਅਤ ਦੱਸਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਉਸ ਦਿਨ
ਮਖਿਆਲ, ਚਿੜੀਆਂ ਦਾ ਵੀ ਕਤਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ;
ਮਿੱਟੀ, ਹਵਾ ਤੇ ਵਰਖਾ ਨੂੰ ਤੜਫਾਇਆ।
ਕਿਸੇ ਨੇ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਮੈਨੂੰ
ਸਿਰਫ ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਸਫਾਈ ਜਾਣਦੀ ਹੈ
ਮੇਰੇ ਗੁਨਾਹ ਕਿੰਨੇ ਵੱਡੇ ਨੇ।
ਜੇਸਿੰਤਾ ਕੇਰਕੇੱਟਾ (Jacinta Kerketta) ਝਾਰਖੰਡ ਦੀ ਇਕ ਪੱਤਰਕਾਰ ਤੇ ਆਦਿਵਾਸੀ ਕਾਰਕੁਨ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਇਕ ਕਵਿਤਰੀ ਵੀ ਹੈ। ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ ਤਰਜਮਾ ਇੰਦਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਵੱਲੋਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।